Achterstand

turend in de verte
sterft een boom

zij en ik een
overeenkomstigheid

bloemen leggen aan haar graf
   een rede waar iedereen op
      hun eigen einde wacht
   twee woorden en een halve traan

negatieven in het donker
als een eindig
stijgend spoor gelegd

waarlangs de knoppen
in hun zacht kloppend hart
de nacht door midden breken