Groen en grijs

in een veld van groen en grijs
drijft met een stroom van tranen mee
mijn opgebruikte lijf

met niets om
tegen, met of
voor te vechten

en niemand over
om aan te hechten

als na het zachte slotakkoord
ook de laatste cello’s zwijgen
legt mijn hart zich zuchtend neer
bij het coda dat ze streken

geen lach, geen groet, geen laatste wens
geen warme hand verlicht de kilte
langzaam breek ik door de grens
en komt mijn gedachtenstroom tot rust
mij rest alleen nog stilte