Bloemen

het boeket vonkt explosief
gutst uit ijzeren kannen
verscheurd kurk verkleurt
in de dode poelen stof

een fletse zon werpt ons wachten in grijs licht
de bel luidt, de laatste ronde vangt aan

stampers trekken terug
als de vloed ons overspoelt
en flarden achterlaat

bescherming tegen lege ogen
afgewende blikken negeren
het schor klinkend afscheid

de kraan staat wijd open
en als een spons
nemen we alles in ons op