Als twee paar benen

als we dan toch

      woordeloze dalen verkennen
   en ze zich niet naar vorm laten schikken

      overstroomd raken door te veel
   gevoel per vierkante meter verkende huid

      om de hoogste toon vechten
   lachend, met onszelf in de spiegel

      laveloos, als twee paar benen
   boven komen drijven, onnavolgbaar verstrikt

      morgen en laatst nonchalant
   over onze schouder werpen

pak mijn hand dan, dan laten we ons
in stilte met de stroom meedrijven