Zwanenzang

traag als altijd
kom je nader
zoek je toevlucht
bekende vleugels

in een baan getrokken
schommelrondes zwieren
om in de ander op te gaan

een ranke nek die
het oog verrijkt
en elke lamp
overstijgen kan

onbepaald maar onbetwist verlangen
om in een oude houten kooi
jouw essentie op te vangen