Recent
vanochtend werd ik wakker in de volle overtuiging een achtbaan te zijn
een oude houten stalen achtbaan met overhellende bochten en daverende wagens
en waarom ook niet, is dat de juiste vraag —
waarom zou ik geen ritje maken
ik ga razend hard, hoor mij maar
gister was ik nog in Tokio
en jij hield mij bij mijn haar
en trok me naar je toe
terwijl ik alleen maar buitelen wilde
alleen naar buiten
zonder regenpak of andere zorgen
het weer en wind in mijn uitgestrekte armen sluiten
en vrij dolen, los van de baan
even lijkt het of ik oud ben maar ’t blijkt, ik ben authentiek
schurend, piepend, soms zelfs rammel ik van de honger
bid ik om een broodje niks
wil ik vanuit mijn stoel
een kleurplaat kleuren
en dan denk ik, soms dan schrik ik op uit mijn gedachten
en reis ik kermis na kermis af,
stad na stad
Comments are Disabled