zoals een adelaar bidt
smeek ik om een roofdier te zijn
wild en onvoorspelbaar en sluw en prachtig
   paraderen achter tralies
ik zou dan mijn slachtoffers bespringen en met
 getrokken degens ze aan mij vast klauwen
   ze open scheuren
   zo
   met uitgestoken klauwen

maar tegelijkertijd zou ik mezelf zijn en
heel verdwaasd kijken naar de koffie die koud geworden is
in de tijdspanne tussen net en nu de warmte vervlogen
   ik heb geen poot verzet
   als onderdaan van mijn gedachten
   geen stap tegen de ontvoering

als mijn verzorgers mij met morfinenaalden beschieten
lig ik in mijn nest, gekwetst
wacht ik op het protest van de een of andere activist
die zich meer om mijn welzijn bekommerd dan zijn eigen
   vele malen meer dan ik

ik lig dan in mijn nest
totaal relaxed
tot ik vergeven wordt tegen voedertijd