Recent
- Kleurenwaaier (Gedichten)
- Ik was zijn voeten (Gedichten)
- Getooid (Gedichten)
berichten met de tag 'water'
Zonder kompas
ik heb een bootje op de kop getikt
een bootje voor twee
een scheepje om met jou in weg te varen, ga je mee?
ik wil je haren zien, zien hoe ze dansen in de zon
en aan het einde van een zeemans-dag
langs jouw gezicht over mijn wang strijken
en als ik dan het douchegordijn wegtrek dat je daar in de mist staat, naakt, in al je complexe vormen
terwijl de tijd wegdobbert
ik smijt het anker en het kompas overboord
wij mogen voorlopig blijven, standvastig, dolen, blijven gissen naar het noorden
dat ik hand in hand met jou op de steven sta, ogen stijf dichtgeknepen
we wachten op een cadeau
(ik zie eilanden samengroeien
ik vang vuurvliegjes in een brokje amber
ik versteen de tijd)
de zee trekt me wel, de stilte, de eenzaamheid
het wegdromen op de golven en tijd exclusief voor jou en mij
en als ik dan door je haren strijk en alleen maar zeewier vasthoud
in mijn zwemvliezen die ik niet heb
ben ik niet eens rouwig, niet eens teleurgesteld
gewoon een beetje leger dan voorheen
Schip en kade
ver weg een schip dat zinkt
scherp gesteld op het netvlies
steeds weer verdrinkt de bemanning
haar schulden
de schatkist leegt ze boven bed
zeil strak gespannen
voor het geval dat ze haar benen spreidt
toch winst wil vangen
slecht weer, slecht weer
dobbert de vloot
de verkleurde verf bladdert van
de dozijnen af, uit hun sponningen
een opstapeling van ideeën torent boven alles uit
een lichtmast speurt en berispt
een plakkaat mosselen en zeeslakken
elk formaat roest aan het staal
de matroos en meid houden stand
vastbesloten, een zeebeving, toch
hun adem in
de laatste instructies komen bovendrijven
per telegram, per flessenpost
een testament, voor als ze ondergaat
en op haar knieën moeizaam het hoofd heft naar de zon
de barmeid spoelt de laatste pullen
sluit de luiken, de kas, de ogen
voor de pater, schaamrood op de kaken
onder haar rok
er kriebelt een verhaal
een schatkist, onbevangen
In het alles
losjes
het volgende dient losjes voorgedragen te worden
de kapitein tuurt door gebroken glas
werk nam hem op sleeptouw
brug onbemand gedurende de vlucht, slechts de eenling
met in zijn rechterhand zijn drinkhoorn
nooit permissie voor uitvaren gevraagd na afwijzing
gewetenswroeging, eenmaal
in bed
de boot woelt onrustig
verbinden (legato)
van hogerop komt bevel na bevel
met goede bedoeling, let wel
maar de schipper kent alleen zijn eigen sloep
is slechts kort met de vracht in contact
het doemt op
mist als schakel
een blik van verlangen
de notie van belang
en vaart aan alles voorbij
De koning van de zee
in de houten sloep
vloei ik met het eb
de verlaten haven uit
droge spetters verf
op een linnen broek
wapperend in de wind
in de avond
zwerf ik traag
op het draaien
van het tij
en in de ochtend
schreeuw ik luid
Twee peddels
met voorzichtige bewegingen schuif ik ochtendmist opzij
en ontbloot een eilandje rust, stil in de oceaan
een houten zeilboot is op het strand getrokken
twee peddels en een shirt liggen in het rulle zand
afwezig staar ik naar het niets omhoog
om een nog niet vervlogen zweem parfum te vinden
tussen de geuren van de baai zinder je na
en overspoel je alles met een warme kalmte
op de achtergrond gaat het leven onverschillig door
de boomtoppen fluisteren zacht in de wind met elkaar
af en toe onderbroken door een echoënde lach
en vogels die zingend om het luchtruim strijden
Torens
warme armen en ontblote tanden
receptie voor een bittere ontvangst
ze trekken je haastig over de kantelen
aan boord van een schip dat niet zinken kan
om de fundamenten loopt een kater wacht
tot ridder geslagen voor hij het nest verliet
hij telt zijn strepen
door zijn bont aan het zicht onttrokken
een nieuwe blinde vlucht vangt ’s morgens aan
blauwgemerkte vleugels spreid je uit en je duikt
het hel verlichte zoetwaterbad in, kin omhoog
maar evolutie komt van onder af
Aan zee
zand stroomt uit
al je lichaamsdelen
kiezen hoeft niet meer
de kans pakt je hand
leegte vult de resonantie
die kalm kabbelend dreigt
de ruimte overstromen
stapvoets ploeg je verder
met her en der een dag
die in duizend harten breekt
Zwarte vijvers
de donkere spiegel vloeit bruisend
van gladgestreken naar eruptie toe
een sprankelend licht verrijst
in een kolom van witte nevels
trillend vouwt de vlam open
en schenkt de maan een zwart kind
met ranke nek schrijt ze dierlijk
naar haar hooggeplaatste pa
haar huis drijft op natte gronden
die de wilgen in rouw nipt steunen
in een hecht gevlochten nest
koestert zij haar nieuwe vlucht
Vier benen bij Birkhoven
Een viervoeter bij de Bosvijver bij Birkhoven, ten westen van Amersfoort.