Oogst

ik sta te popelen, het is zaterdag kort voor het middaguur
de koude koffie smaakt naar thuis en ik laat mijn haar als regen vallen
ik wil dit, ik vat de wereld samen, tol rond in opgeschort momentum en ruik het avontuur, zanderig en warm

tot het startschot klinkt en ik schreeuw en dans, zacht met mijn heupen wieg
ik ben niets, niets, en schiet als vuurpijl tot grote hoogte, pluk de melkweg en vouw die als origamiblaadje tot een bloempatroon

een geruis, de Efteling, het universum als verzetje
ik maak het mooiste neoklassiek paleis van mijn flatje, driehoog
robes en robijnen, een rode loper voor de gast die de tweede ronde uit zijn open armen rollen laat
en bij mij, idolaat, erop staat dat ik de taart aansnijd, de eerstgeborene
bruid en bruidegom met haar, huid en ingewanden tot mij maak

ik wil dit, ik wil dit o zo graag
en zwem in de euforie van spanning waar wrijving meer en meer energie maakt
tot ik duizelig en zielsgelukkig langzaam afdaal
kop, hart, tenen en al mijn gedachten tot een bal draai
en als vrucht naar de wereld draag