Opblaastuba

        hoe pakt een man zijn verjaarsgeschenk uit – een stappenplan, in drie bewegingen

        de prelude
een bewonderen en deftig knikken, een erkennen van de gever in anticipatie van haar vindingrijkheid
het op waarde schatten van de vouwkunst, het papier, de plakbandjes die niet met tanden van de rol gerukt zijn maar keurig op tweeëneenhalf centimeter afgeknipt werden met een nog scherpe keukenschaar
mogelijk, maar niet verplicht, ruiken, snuffelen, licht schudden en licht ontzet kijken als er niets klinkt
dan, als intermezzo, omdat zijn lichaam, stem en gastvrijheid ook opgemerkt moeten worden, wijn schenken, duim in de ziel, arm op de rug

        de ouverture
het is een tuba, het is een opblaastuba, het is een lege doos, een grapje, binnen dit papiertje zit alleen nog maar meer papier
het is een bioscoopbon, zó attent en ook persoonlijk, zó vijftien euro per stuk
het is een gebaksschotel want vorig jaar smeet de gever die van oma stuk, een grapefruitlepeltje voor de set
het is parfum en douchegel, omdat hij niet zo lekker ruikt, een stropdas en sokken opdat hij sjieker oogt, het is een kleine steek onder water, waar we toch beleefd om lachen, maar het kwetst
een verjaarskalender omdat hij andermans dag van ’t jaar telkens weer vergeet
het is een pot verf want hij is net verhuisd, het is een pot verf want hij wordt vader, het is een pot verf want alles bladdert af, het is een pot verf want hij is een man en dus kan hij klussen
het is beslist een roze opblaastuba

        de finale
zo!
weet je nog wel toen je vroeger oud wilde worden?
wat deed je met vakantie, ging je ook op reis naar verre oorden om te concluderen dat het net was als op de foto’s maar dan met toeristen?
lust je nog een stukje taart?
fijn hè, mooi weer?
fijn hè, mooi weer spelen?
deftig knikken, af en toe naar de tuba blikken – god, wat moet dat nou weer
ga je weer naar huis?